“İzin ver, senin karanlığında saklanayım.” demiştim, bilmediğim hatıralarla dolu gözlerine bakarken.

Hiç konuşmadı tebessümle başını eğerken. Uzunca bir vakit etrafı seyrettik birlikte. Her geçen dakika biraz daha sığınıyordum sanki dokunamadığım ellerine.

O bekleyişi güneş doğana kadar devam etti. Her an daha da aydınlık oluyordu yüzü. En sonunda tekrar bana bakıp, “Korkma. ‘bir şeyler’ bitti artık.” dedi, “şimdi, ‘yeni bir sabah’ın vakti…”