“Çok yorgunum, beni bekleme kaptan.”

O sabah gündüz olmadı. Karanlığa atladı gelecek. Tüm umutlar karanlığa saklandı. Siyah gecede doğacak zifiri aydınlığa bel bağlandı. Işık değmeyen kaldırımlara düşecek parlak yağmur tanelerinin umuduyla sessizliğe gömüldü sokaklar.

Herkes sessizdi, en azından ben duymuyordum hiçbir çıtırtıyı. Güneşi bekliyordum bir gece yarısı. Benimkisi aptallık, benimkisi sevda.

Gece yorulmuştu o akşam. Ayaklarıma bağlanmıştı takati kalmayan karanlık. Zincirlenmiştim siyaha. Beklediğim bir tebessüm, boşlukta başı boş bıraktığın mutluluktan bana bir pay çıkaracak. Anlattığım bir masal, mutlu resimleri olan. Senin beyazın vardı, benim sessizliğim. Ben bekliyordum, senin haberin yoktu. Sonra… Sonrası yalnızlık.