Odama baharı sığdırdım ben. Yağan her damlayı, sevdama ekledim. Su toprağa karıştı, toprağı yüreğime sığdırdım. Önce köklerine sarıldım, sonra gölgene sığındım. Uzandı dalların, birden gökyüzüne dokundum. Dost oldum yıldızlarla, öğleden sonra gelirsin diye sabahlara kadar mutlu oldum.

Ben yağmurdum; yeşer diye yüreğimde, şimdi toprak oldum. Güzden sevmeyi, kıştan sabrı öğrendim. Ve gözlerinden, gözlerinden sevilmeyi öğrendim.

Yersiz yurtsuz bir adamdım ben, nefeslerini biriktiren gök kubbeye ‘evim’ demeyi öğrendim.