Bıraktım adımlarımı o boşluğa. Kapattım gözlerimi, görmedim o an bulutların ne kadar hızlı yer değiştirdiğini. Sabaha yakındı ve yakına uzaktı vakit, sesler geliyordu sağdan soldan; duymadım, anlamadım hiçbirini. Vazgeçip bırakıverdim adımlarımı ben. Önce zaman eksildi, sonra ben eksildim biraz. Satırlarım eksildi sonra. Bir şey eksildi satırlarımdan.

Kayıverdim boşlukta, sanki ait olduğum yer orasıymış gibi, hiç çarpmamak üzere düşmeye devam ettim. Artık sesler de gelmiyordu ve dahi bulutlar da oynamıyordu yerinden. Önce ben eksildim hayattan, sonra bir şey eksildi satırlarımdan. Artık sabah olmuş, gün doğmuş… Bana ne?