Aşina olmak diye bir şey var. Aşina olmadıklarımız yabancı geliyor epeyce. Ne kadar beğensek de, ne kadar sevsek de, oturmuyor taşlar yerine. Eksik kalıyor bir şeyler.

***

Her güzel günde olması gerektiği kadar yağmur yağıyordu o gece. İnsanlar yüksek sözle söylemez ama hepsi bilir ya hani, bir erkeğe ağlamak yakışır aslında veya bir kadının gözyaşları kıymetlidir, o gece de gökyüzünün ağlayışında yakışıksız tek bir damla yoktu. En önemlisi o yanımda, kardeşim, sırdaşım, bırakacağım her emanetin sahibi.

***

İlk gerçek elveda… Düştüğü her yolun sonunu vuslat bilen bir kaç kişiden birinin ilk ayrılışı. Okuduğumuz ve izlediğimizin aksine, en acı an(ı)larda çok az şeyi hatırlar insanlar. Fakat hatırlanan o bir kaç şey kader çizgisini öyle bir çizer ki, ıslak mürekkebin kağıtta kayboluşu ve bıraktığı iz kadar derin. Öyle ki, Karadeniz kadar.

***

Sonsuz anlamsızlık… Son uyku, ilk uyanış, az umut, çok inanç, ilk vazgeçiş, son bekleyiş… Nihai vuslatla aradaki perdeye ilk bakış… Dipsiz zahiriyet, göğü dolduran kutsiyet, o gökyüzünden bir küçük nefes.
En acısı, yığınla kelime, anlatılamayan bir hikaye, en önemli hikaye…